Prolog

            „Muszę z tym skończyć...” Pomyślałam gasząc niedopałek papierosa. Chłodne, zimowe powietrze otulało moją twarz, a ja stałam nieruchumo na ogromnym balkonie, z którego idealnie było widać  Londyn. Od zawsze lubiłam takie miasta. Idealny, zimowy nastrój nadchodzi... Na samą myśl uśmiechnęłam się do siebie – Poprostu, od tak... Robiłam to często. Starałam się pozytywnie podchodzić do życia. Miało ono dla mnie dużą wagę i każdą decyzję, którą musiałam podjąć przemyślałam dwa razy. A dlaczego palę? Sama tego nie wiem do dziś. Chciałam tylko spróbować, ale wyszło tak, że palę codziennie około dwa razy. „Nie jest najgorzej” Powiedziałam sama do siebie. Zimny prąd wiatru naparł na moje ciało, odruchowo przetarłam ramiona, odwróciłam się na pięcie i weszłam do środka. Mieszkam w jednym z wynajmowanych apartamentów w centrum miasta. Myśli nasuwają, że mam bogatych rodziców, owszem to prawda. Od zawsze mogłam mieć wszystko, ale cóż nie przyjęła mi się do charakteru wredność bogatych i niezależnych. Moja matka nie należy do osób życzliwych. Nawet mnie nie traktuje jako człowieka, który jest równy jej. Pogodziłam się z tym. Na codzień swój czas poświęcam nauce w prestiżowym liceum, to już ostatni semestr w tej szkole. Mam pieska – Ralfa. To dzięki niemu wychodzę jeszcze na zewnątrz. Moje życie zawsze toczyło się w tej samej tonacji na tych samych torach... Aż do czasu kiedy pojawił się on... Zupełnie niespodziewanie. Mój wzrok na nim... Jego usta zaciśnięte w cienką linię... Mój uśmiech i... ucieczka. Zawstydziłam się kiedy on zmierzał ku mojemu kierunku, nie miałam innego pomysłu...- Zerwałam się na równe nogi  po czym schyliłam się po moją gitarę i zaczęłam biec w kierunku drzwi. W oddali słyszałam krzyki zdenerwowanej pani Melson, która od kilku miesięcy stara się mnie czegoś nauczyć. Te lekcje muzyki to moja pasja, ale odkąd pojawił się tam on... Nie daję rady się skupić. Czasem myślę, że mogłam się przynajmniej przedstawić, przywitać...Cokolwiek. Emocje wzięły nade mną górę. Widuję go we wtorki i czwartki. Od czasu kiedy przed nim uciekłam straram się nie zatrzymywać  na nim wzroku, nie myśleć, ale to z każdym dniem jest trudniejsze...

         -Amando ! Skup się nareszcie... Patrz w nuty, a nie na Justina !- Ouch... A więc to tak ma na imię. Natychmiast odwróciłam wzrok od niego i popatrzyłam w zeszyt nut. Chłopak zatrzymał na mnie wzrok i z politowaniem się uśmiechnął. Tak... już ponownie wyszłam na idiotkę. Moje poliki piekły coraz bardziej „ Oczywiście zrób się jeszcze bardziej czerwona Am... No dalej... I tak wyglądasz beznadziejnie”Pomyślałam kładąc głowę na ławce. Tutaj nie było żadnych pozytywów. Moja nauczycielka mnie poprostu ośmieszyła. 

         Zawsze kiedy przypominam sobie tę sytuację moje rozgorycznie łagodzi imię Justin. Tak naprawdę chciałabym kiedyś tak do niego powiedzieć lub poprostu się zwrócić o pomoc. Ćwiczyłam tę kwestię kilka razy, ale nigdy się nie odważyłam do niego zagadać. Czego się boję? Dlaczego wkońcu nie uwierzę w siebie? To się musi zmienić. Postanowiłam, że odważe się zmienić tę beznadziejną sytuację. Muszę go poznać. Muszę zaryzykować...

                                                         ***

Zaczynam nowe opowiadanie/fan-fiction o Justinie Bieberze. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Liczę na opinie.

Autorka